DERİN NEFRET VE MUHALAFET...

Sosyal demokratlık, sadece sosyal demokratlara bırakılmayacak kadar önemli bir meseledir.

Çünkü bu ülkenin adalete, eşitliğe, sosyal devlete, özgür bireye ve çoğulcu demokrasiye her zamankinden daha fazla ihtiyacı vardır.

Bakın dostlar, ülkede öyle bir hava var ki: Fikir söyleyene hain, soru sorana muhalif, düşünene şüpheli muamelesi yapılıyor.

Siyasette öyle derin bir nefret birikti ki, sanırsınız, ülke değil öfke koalisyonu yönetiyor!

Birbirine tahammülü olmayanların elinde sosyal medya değil, sosyal mayın var. Bir laf ediyorsun, patlıyor.

Bizde siyaset, uzun zamandır nefretle yürüyor. Fikirle yenemediğini düşman ilan etmenin, eleştirene hain damgası vurmanın, karşıyı insanlıktan çıkarmanın adı oldu.

Bir ülke düşünün ki; Birbirini dinlemeyi değil, susturmayı öğretiyor.

İtiraz edeni ikna etmeye değil, itibarsızlaştırmaya koşuyor. Meclis bile bir tartışma zemini değil, adeta parmak kaldırma törenine dönüşmüş vaziyettedir.

Siyasiler, kinle konuştuğunda toplum öfkeyle bölünüyor, herkes birbirine benzemeyen herkesi “öteki” ilan ediyor.

Muhalefet, yeni bir söz, yeni bir hayal, yeni bir yol teklifidir. Bugün bazıları muhalifliği de hafife alıyor. Oysa muhalif olmak; sadece “karşı olmak” değildir.

Muhalefet bozuk düzene kafa tutmak, korkmadan konuşmak, suskun çoğunluğun sesi olmaktır.

Ama bunu yaparken sırf muhalefet olsun "çarşı her şeye karşı" misali her şeyin karşısında durmak da muhalefet değildir.

Sabah kalkıp kahvaltıda hükümete ve parti liderine kızıp, öğleye doğru kurultay planı yapan, akşam da balık  rakı eşliğnde “yok ya bu halkla bir şey olmaz” diyen sosyal demokratlardan da olmamak lazımdır.

Sosyal demokratlık, belediye otobüsünde yaşlıya yer vermekten başlar, işçinin hakkını gözetmeye, eğitimi parasız yapmaya, kamu kurumlarını yandaş çiftliğine değil, halkın hizmeti haline getirmeye ve rantiyecilere, çetelere yaslanmamaya kadar gider.

Ama şimdilerde bazı sosyal demokratım diyenler önce partisine, sonra koltuğuna ve sonra da menfaatine demokrat olmaya başladılar.

Son söz: Nefrete değil merhamete, slogana değil çözüme, sadakate değil, liyakata ihtiyacımız var.